Gedenken GK de Ontmoeting
Gedenken GK de Ontmoeting
 ‘Gedenkhoektaal’Ver - dragende woorden ……….................... Eind november : stevige windvlagen en enkele fikse regenbuien tekenen op dit moment het weerbeeld. Herfst is het, met natuurlijk alle gevolgen van dien. Tuinen worden of zijn reeds winterklaar gemaakt; potplanten binnen gezet en herfstbladeren geven kleur aan normaliter saai-grijze wegen en voetpaden. Voor mijn deur staan een tweetal esdoorns die vurig gekleurd blad loslaten met een rood bladertapijt als gevolg. Aan de takken zitten de nu nog moeilijk te bespeuren knoppen van verscholen jong blad. De natuur keert in en laat los om bij de eerste warme lentezon weer open te bloeien. Ze doorloopt daarbij een ritme dat past bij de natuurlijke weg van opgaan, blinken en verzinken. Passen deze natuurlijke processen bij ‘Gedenkhoektaal’ en in hoeverre zijn het dan ver- dragende woorden ? In het kerkelijk jaar kunnen we op sommige momenten eenzelfde ademtocht ontdekken als waarin de natuur ons voorgaat. Eind november, wanneer de zomer definitief ten einde is en zelfs een ‘indian summers day ’ er niet meer in zit, komt ook de liturgische jaarorde op een scharnierpunt waarop we achter – en vooruit blikken. We benoemen het als Eeuwigheidszondag. Het einde van het kerkelijk jaar. Een dag waarop we diverse rituelen hanteren om ons persoonlijk gedenken van hen die van ons zijn gegaan, vorm en inhoud te geven. Het onderling delen van woorden, liederen en beelden kan dan troostend, hartverwarmend werken daar waar door een verlies een dreigende kilte van leegheid kan ontstaan. Voor de laatste zondag in het kerkelijk jaarritme is Dodenzondag de oudste benaming en geldt daarin als Lutherse tegenhanger van het rooms-katholieke Allerzielen, de gedenkdag voor gestorven kerkleden die jaarlijks op 2 november wordt gehouden. Als we ‘Eeuwigheidszondag’ zeggen, klinkt daarin behalve een tegenstrijdigheid van dag en eeuwigheid, een voortgang door: aan de eeuwigheid is geen einde. Ook de lezingen van deze dag staan veelal in het teken van de toekomst en verhalen ons van het visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Ze confronteren ons daarin echter ook met de vraag: waar komt het in ons menselijk handelen uiteindelijk op aan? We worden op verten gewezen die verder reiken dan het voor ons zichtbare punt op de horizon. Ons leven, de momenten van verdriet en gemis worden hier in eeuwigheidsperspectief gesteld: in het perspectief van hoop en verwachting. Rouwen – kunnen we zeggen – is hard werken, want behalve pijn en tranen kan er het gevoel van verlatenheid, eenzaamheid en vertwijfeling zijn, waarmee we het moeten uithouden. Niet zelden verliezen mensen in de diepten hun geloof in een liefdevolle God: het roepen en bidden tot God stokt, houdt op. God lijkt doof voor gebeden en je ziel gaat op slot ………….. Waar en waarin vinden we dan dragende woorden die kracht geven en die verder reiken dan we op dat moment ervaren. Waarop richten we onze blik? Een bijzondere keuze van de plaats van Eeuwigheidszondag in het kerkelijk jaarritme valt me hier op: na deze dag volgt de eerste zondag van Advent. De tijd van verwachten; tijd van belofte op licht dat voor christenen geopenbaard wordt in de herinnering aan de geboorte van Christus. Maakt dat hetgeen we doorleven draagbaarder, letterlijk ‘lichter’ ? Wellicht niet direct. Maar we krijgen hier wel de mogelijkheid om in de tijd van ‘Op weg naar het Licht’ de beloftevolle aanwezigheid van de Eeuwige te ontdekken door in de geboorte van de Zoon dichtbij de mensen te zijn. Juist daar waar het ons aan draagkracht ontbreekt, mogen we weten dat Hij niet loslaat wat Zijn hand ooit begon. Dietrich Bonhoeffer geeft hieronder als persoonlijk proces zijn wijze van omgaan met verlies aan : Als je van iemand houdt en hij ontvalt je kan niets de leegte van zijn afwezigheid vullen. Je moet dat niet proberen, je moet het eenvoudig aanvaarden en volharden. Het is fout te zeggen: “God vult die leegte” Hij vult haar helemaal niet, integendeel: Hij houdt die leegte leeg en helpt ons zo de vroegere gemeenschap met elkaar te bewaren, zij het ook in pijn. Dankbaarheid verandert de pijn door herinneringen in stille vreugde. De mooie dingen van vroeger zijn geen doorn in het vlees, maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt. Een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor, maar alleen op bijzondere ogenblikken. Dan wordt het verleden een blijvende bron van vreugde en kracht. Dietrich Bonhoeffer Als u dragende woorden, inspirerende teksten met ons wilt delen dan ligt op de gedenktafel een boekje waarin u die kunt schrijven of op andere wijze kunt verwerken. Voor contact info@deontmoeting.nu | ||
| terug | ||